Ontstaan van de beweging
Volgens de marxistisch-leninistische PFLP was de “bevrijding van Palestina” een integraal onderdeel van de wereldwijde communistische revolutie. Het Volksfront wist al snel beruchtheid te verwerven door middel van aanslagen en vliegtuigkapingen. Hierbij wist de PFLP handig gebruik te maken van betrekkingen met landen als China, de Sovjet-Unie en Syrië. Daarnaast ging de marxistisch-leninistische terreurgroep allianties aan met andere radicaal linkse groeperingen, zoals de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), de Rote Armee Fraktion en het Japanse Rode Leger.
Na de val van de Muur (het einde van de Koude Oorlog en de scheiding tussen Oost- en West-Europa onder de Sovjet-Unie) eind 1989, viel een groot deel van deze steun echter weg. Hierop ging de PFLP banden aan met Iran en aan Iran gelieerde Islamitische groeperingen, zoals Hezbollah. Deze steun van Iran is aanzienlijk toegenomen nadat het Volksfront – in tegenstelling tot Hamas – president Assad in de Syrische burgeroorlog steunde.
De PFLP is lid van het Palestijnse gezamenlijke verzetscommando in Gaza, met diens gewapende tak vernoemd naar voormalig secretaris-generaal Abu Ali Mustafa. Mustafa coördineerde tijdens de Tweede Intifada aanslagen door het Volksfront en werd in 2001 door Israël geliquideerd. Zijn opvolger, Ahmad Sadat, is het brein achter de moordaanslag op de Israëlische minister van Toerisme Rehavam Ze’evi in 2001.
Het Volksfront is nauw betrokken bij ‘mensenrechten’organisaties, die financiële steun ontvangen van het Westen. Deze ngo’s worden gebruikt om terroristen te doen voorkomen als mensenrechtenactivisten en om op te roepen tot boycots tegen Israël via de BDS-beweging.
Afsplitsingen
De PFLP kent meerdere afsplitsingen.
Het Palestijnse Volksstrijdfront (PPSF)
Kort na de oprichting in 1967 scheidde Samir Ghawshah zich af en richtte het Palestijnse Volksstrijdfront (PPSF) op. Aanvankelijk ging de PPSF betrekkingen aan met Fatah, maar in 1974 verliet het Volksstrijdfront de PLO. Samen met een aantal andere radicale facties richtte de PPSF het Afwijzende Front op als protest tegen het tienpuntenprogramma van de PLO. In 1991 is het Volksstrijdfront echter opnieuw lid van de PLO geworden.
Het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina – Algemeen Commando (PFLP-GC)
In 1968 splitste Ahmed Jibril zich af en richtte het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina – Algemeen Commando (PFLP-GC) op. Jibril stelde dat de PFLP zich teveel met intellectuele zaken bezighield, en niet voldoende met de gewapende strijd om “Palestina te bevrijden”. De PFLP-GC pleegde gedurende de jaren zeventig en tachtig meerdere aanslagen op Israëlische militairen én burgers. De meest beruchte aanvallen zijn een aanslag op een schoolbus bij Avivim in 1970 waarbij twaalf mensen – waarvan negen kinderen – omkwamen en het bloedbad in Kiryat Shmona in 1974 waar achttien mensen zijn vermoord.
Vanaf de jaren tachtig ging de PFLP-GC veelvuldig samenwerken met Hezbollah, Syrië en Iran en ging het ook betrekkingen met Hamas en Islamitische Jihad aan. Hiermee wist het Generaal Commando beter dan andere radicaal linkse groepen, de Val van de Muur te overleven. Vandaag de dag is de groep voornamelijk actief in de Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon en Syrië. De PFLP-GC heeft zich tijdens de Syrische burgeroorlog een bondgenoot van president Assad getoond, zelfs wanneer Palestijnen omkwamen bij bombardementen door regeringstroepen. Dit leidde tot overlopers richting de rebellen en kritiek vanuit verschillende Palestijnse groepen op het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina.
Het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP)
In hetzelfde jaar als de PFLP-GC, scheidden Nayef Hawatmeh en Yasser Abd Rabbo zich af om het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP) op te richten. Tot op de dag van vandaag is de DFLP verwikkeld in militante activiteiten tegen Israël en maakt diens gewapende tak ook deel uit van het Palestijnse Verzetscommando in de Gazastrook.
Het Volksrevolutionair Front voor de Bevrijding van Palestina (PRFLP)
In 1972 brak het Volksrevolutionair Front voor de Bevrijding van Palestina (PRFLP) met de PFLP. PRFLP-leider Abu Shabib stelde dat de PFLP nationale Palestijnse eenheid tegenwerkte en sloot zich aan bij Fatah om samen te werken als een breed front.