Terwijl Israël in een rapport van Human Rights Watch wordt beschuldigd van het plegen van de misdaden van apartheid, is het van belang dat de internationale gemeenschap de omvang van de beschuldigingen begrijpt en hoe een enkele maatstaf uitsluitend en uniek wordt toegepast op de staat Israël. In werkelijkheid is het niet zo moeilijk om het cynisme van dit rapport te ontmaskeren. Het enige wat je hoeft te doen, is bewijzen dat de beschuldigingen niet alleen ongegrond zijn, maar ook ongehoord, letterlijk, sinds Zuid-Afrika.
Het aanvoeren van de afschuwelijke misdaad van apartheid om Israëlische beleidsmaatregelen te bekritiseren, is een vorm van klassieke antisemitische retoriek: het beschuldigt de Joden, uniek onder de volkeren van de wereld, van de meest gruwelijke misdaden, terwijl het de Joodse staat beoordeelt aan een maatstaf die op geen enkel ander land wordt toegepast.
In feite is de juridische norm om een regering als een apartheidregime te bestempelen zo hoog gesteld dat sinds Zuid-Afrika geen enkel land deze titel heeft gekregen, ondanks massale systematische onderdrukking van raciale en etnische minderheden in andere delen van de wereld. De essentie van apartheid was de fysieke scheiding van mensen op basis van een wettelijk vastgestelde rassenhiërarchie. In Zuid-Afrika, onder de Reservation of Separate Amenities Act van 1953, konden terreinen worden gereserveerd voor een bepaald ras, wat leidde tot gescheiden scholen, stranden, zwembaden en parken. Onnodig te zeggen dat er geen dergelijke wet is in Israël.
Israël garandeert iedereen gelijke behandeling voor de wet en heeft zijn democratische aard in alle mogelijke velden bewezen: van parlementariërs in de Knesset tot vrijheid van meningsuiting, rechters in het Hooggerechtshof tot het nationale voetbalteam van Israël; noem maar op, Israël heeft bewezen zo divers te zijn als maar kan. Een sprekend voorbeeld dat alles zegt: voormalig Israëlisch president Moshe Katzav werd wegens verkrachtingsbeschuldigingen veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf door een Arabische rechter.
“Waarom dan het rapport?” zou je kunnen denken. Misschien is het niet alleen bedoeld om druk uit te oefenen op de internationale gemeenschap zodat zij op haar beurt druk uitoefent op Israël om toe te geven aan de Palestijnse eisen, maar is het ook bedoeld om de staat Israël volledig te delegitimeren. En om dat te laten gebeuren, heeft HRW besloten de staat Israël te demoniseren door het een apartheidsstaat te noemen. Want wat anders moet er gebeuren met een apartheidsregime dan het ontmantelen en vervangen?
In werkelijkheid is HRW zich terdege bewust van de zeer gecompliceerde situatie waarin Israël zich bevindt. Aan de ene kant wordt Israël beschouwd als de bezettende macht en wordt verwacht dat het militair recht toepast conform het Vierde Verdrag van Genève en aan de andere kant wordt van Israël verwacht dat het zich houdt aan de Oslo-overeenkomst. Toch aarzelt HRW niet om dit allemaal weg te laten om Israël ten onrechte een apartheidsregime te noemen, omdat de auteurs van het rapport in wezen politieke doelen willen bereiken in plaats van – wat ze pretenderen – juridische doelen.
Het HRW-rapport zegt zelfs het volgende: “Israëli’s krijgen een superieure status onder de wet vergeleken met de Palestijnen die in hetzelfde gebied wonen als het gaat om burgerrechten, toegang tot land en bewegingsvrijheid,” maar laat daarbij handig weg dat de Israëli’s en de Palestijnen deze regeling wederzijds hebben afgesproken als onderdeel van de internationaal erkende Oslo-akkoorden.
Sinds de Oslo-akkoorden is de Westelijke Jordaanoever opgedeeld in drie gebieden: A, B en C. In gebieden A en B heeft de Palestijnse Autoriteit volledige burgerrechten, wat betekent dat bouwvergunningen uitsluitend onder de bevoegdheid van de PA vallen, terwijl in gebied C Israël de bevoegdheid behoudt.
Daarom valt de Palestijnse bevolking in de gebieden A en B onder een ander stel wetten dan de Israëlische burgers in gebied C. Dat gezegd hebbende, als HRW suggereert dat er één burgerwet moet zijn voor allen, zou dat neerkomen op een de facto annexatie. Wat betreft de bewegingsvrijheid; de beperkingen zijn uitsluitend uit veiligheidsoverwegingen ingevoerd en niet gebaseerd op enige raciale discriminatie.
Het zou absurd zijn om anders te beweren, aangezien 20% van de Israëlische bevolking daadwerkelijk Arabisch is en vrij is om zich overal te bewegen. En om de uitholling van de apartheid-beschuldiging volledig bloot te leggen: Joden en Arabieren kunnen net zo goed dezelfde restaurants en winkels bezoeken in gebied C, precies zoals overal in Israël.
Bovendien gebruikt HRW de basiswet van Israël, de Nation-State Law, om de apartheid-beschuldiging te versterken. Maar door de Nation-State Law aan te voeren, bewijst het juist dat het werkelijke doel is om de staat Israël te delegitimeren en uiteindelijk volledig te ontbinden.
Waarom anders zou het worden genoemd? Zouden de Palestijnen in de gebieden meer rechten krijgen als de nationaal-wet van Israël zou worden afgeschaft? De Nation-State Law werd aangenomen als de enige wet van Israël die het Joodse karakter van de staat Israël waarborgt. De Hebreeuwse taal, het volkslied en de vlag worden vervolgens wettelijk versterkt om het doel van de oprichting van een Joodse staat te realiseren.
Toch is het belangrijk om te benadrukken dat deze wet geen afbreuk doet aan- of noch in tegenspraak is met bestaande basiswetten die de rechten van minderheden en gelijkheid voor de wet waarborgen. Arabieren zitten nog steeds in het Hooggerechtshof van Israël en bekleden zetels in de Knesset, studeren aan Israëlische universiteiten, oefenen elk beroep uit dat ze willen en bidden in de talloze moskeeën verspreid over de staat Israël.
Hoewel het algemeen wordt beschouwd onder gematigde stemmen dat HRW een sprong in het onbekende heeft gemaakt met een rapport dat op zijn best lasterlijk is, is het verkeerd om aan te nemen dat de waarheid zal zegevieren. HRW weet maar al te goed dat het sterke steun heeft, aangezien de auteurs hebben gezien hoe de VN en haar verschillende organen Israël systematisch hebben uitgekozen voor vervolging.
Daarom zal het weerleggen van de 200 pagina’s van het HRW-rapport door de waarheid naar voren te brengen, niet voldoende zijn. Er is een heel systeem aanwezig op het internationale platform om de staat Israël te delegitimeren door standaarden uitsluitend toe te passen op Israël. HRW heeft het gewoon een stap verder gebracht.
