In het licht van wereldwijde protesten voor Palestijnse rechten rijst de vraag: wordt solidariteit soms selectief ingezet? Terwijl steun voor Gaza gerechtvaardigd is, valt op dat sommige activisten en organisaties hypocriet handelen.
1. Selectieve Verontwaardiging
Activisten klinken luid tegen Israël, maar zwijgen als Palestijnen via hun eigen autoriteiten worden onderdrukt. Zo werd in Gaza Hamza Howidy aangeklaagd omdat hij door Hamas werd vervolgd, terwijl westerse activisten zijn lot voor politieke expediency negeerden. Ook NGO’s als Human Rights Watch en Amnesty International kregen kritiek omdat ze schenden door Gaza’s eigen bestuur stilzwijgend laten, terwijl ze Israël scherp bestoken.
2. Verheerlijking van Geweld en Intimidatie
Demonstraties bevatten steeds vaker agressieve slogans en oproepen tot geweld. Zo werden op universiteitscampussen “Zionisten” uitgejouwd en waren er oproepen als “Death to the IDF”. Studentengroepen zoals CLSP in Columbia ontmoedigden het bijwonen van pro‑Israëllezingen, wat getuigt van intolerantie voor meningsverschil.
3. Monddood voor Kritische Joodse en Palestijnse Stemmen
Activisten veroordelen enkel Israël, maar blijven muisstil over Hamas‑terreur. In Gaza werden anti‑Hamasbetogers gearresteerd, gemarteld of gedood — toch schoten NGO’s deze gebeurtenissen doodzwaarmoedig terzijde. Veel westerse activisten ontkennen of vergoelijken dergelijke misdrijven.
4. Virtue Signalling en Morele Verheerlijking
Online en op festivals overheerst een simplistische beeldvorming: activism wordt bijna tot religie verheven, met slogans als “consumeer geen Coca‑Cola of je steunt genocide”. Deze hypermoraal leidt ertoe dat nuance en werkelijk begrip ondergesneeuwd raken.
⸻
🔍 Conclusie en Oproep
Echte solidariteit rust op universele mensenrechten, ongeacht de daders. Wil je geloofwaardig strijden voor rechtvaardigheid, dan mag je geen meerderheidsstandpunten schetsen of selectief confronteren. Kritiek op Israël mag, maar dáár stoppen mag niet: activisten moeten ook opkomen tegen Palestijnse onderdrukking, terrorisme en antisemitisme.
Zolang dat taboe blijft, blijft het pro‑Palestijnse activisme moreel verweerd en verliest het de bredere steun die humanitaire campagnes nodig hebben.
